Kort geleden werd mijn aandacht getrokken door een artikel in de Margriet.
Het ging over een vrouw die haar kinderen had verlaten, ze had naar "haar hart" geluisterd en de man gevolgd, die haar begreep en met wie zij verder zou leven.
Dit gebeuren vormde een groot geheim in haar leven. Ervaringen hadden haar geleerd, dat het beter was te zwijgen.
Menigeen zal menen: "Deze vrouw is ontaard, of zo iemand had nooit kinderen moeten krijgen, of........",
vul zelf maar in.
Tja, en wat vind ik?
Ik heb me de gedachte eigen gemaakt: 'Oordeel niet, zolang je zelf niet in dezelfde omstandigheden hebt verkeerd'.
Daarbij.....was mij niet hetzelfde lot beschoren geweest?
Mijn situatie was, dat ik in handen was gevallen van een vertegenwoordiger "des Geloofs" die niet deugde, terwijl ik in geestelijke nood was.
Mijn manuscript: "ALS geloof een gevangenis wordt, dan....." gaat over het hele proces wat daar op volgde.
Bij het verhaal van Margriet wil ik nog een paar kanttekeningen maken.
Hoeveel vrouwen vragen zich in ernst af: 'ben ik wel de geschikte persoon om de verantwoording te dragen voor toekomstig leven'?
Is het niet merkwaardig, dat je voor alles een diploma moet hebben en niet om je voort te planten en op te voeden?
Sinds de jaren 60 van de vorige eeuw hebben wij vrouwen, de vrijheid te kiezen voor een kind ja of nee en tevens wanneer. Ongeweten heeft dit tot gevolg gehad, dat er weer een mogelijkheid bij is gekomen, vrouwen aan te spreken op hun verantwoordelijkheid, of,wat maar één stapje verder af ligt, hun schuldgevoel.
De RK kerk verbiedt officieel nog altijd de anticonceptie. Abortus is een doodzonde, enz. enz.
Hoeveel jonge vrouwen ontkomen aan de kleinkinder wens van hun ouders?
Wordt ons werkelijk geleerd waar onze belangen liggen?
Het is maar een vraag die ons helpt voorkomen om té snel tot een oordeel te komen.
leefse
Aleke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten