3 - Het stilteweekend

Hoofdstuk 3 uit mijn manuscript:
Als geloof een gevangenis wordt, dan.....

3- HET STILTEWEEKEND

Na een paar maanden begon ik weer wat om me heen te kijken. Wat zou me goed doen? Mijn pianolessen vervolgen? Ja!

Een cursus doen?

Maar ging het écht al wat beter met me? Ja, mijn buitenlaagje had zich al weer aangepast, maar van binnen?

Waarom kon ik ineens zo maar huilen? Bleef ik zo moe?

Van een doorzetter was ik een labiele vrouw geworden.

Ik wist het niet en kreeg er geen antwoord op. Ik begreep wel dat ik er nog niet aan toe was terug te keren naar mijn werk en voor iets nieuws was ik nog niet klaar.

In dit proces van zoeken, aftasten, las ik over een weekend in de Achterhoek, waarin het thema 'stilte' centraal zou staan.

Met een kennisje besloot ik daarnaar toe te gaan. Het was eind februari 1986 en was nu drie maanden ziek thuis. Ik zou een heel weekend weg zijn van mijn man en kinderen, geen zorg voor een druk gezin.

In spannende afwachting liet ik het over me heen komen.

Met ongeveer 20 mensen je verdiepen in 'stilte'.

We waren stil, praatten over stilte, met z'n tweeën, in kleine groepjes, in de kring.

In dat weekend maakten we kennis met een dienst van de Quakers. Ik was diep onder de indruk van het besef hoe anders een kerkdienst kan zijn. De dienst verliep in stilte, er was geen predikant of ouderling, ofwel iedereen was gelijk. In die stille dienst gebeurde het, dat iemand ging staan en een woord sprak, dat God hem of haar had ingegeven.

Er werd naar geluisterd en deze persoon ging weer zitten. Tot een ander ging staan, als zij of hij een woord te zeggen had. Ieder was predikant en gemeentelid tegelijk.

Wat een verschil waar ik, komend uit een niet-christelijk, niet-kerkelijk gezin, door mijn huwelijk in terecht was gekomen, de gereformeerde kerk. Koud, dode rituelen en geen vreugde belevend aan de dienst en aan de mede gelovigen. Althans zo gold dat voor mij !

Eén keer in de week naar de kerk en geen verbondenheid ervaren. Er wordt gepreekt over “zie je naaste”, broederschap, maar ik ervoer het niet.

In deze stemming: “zo kan het dus óók en met een diep respect voor het Woord”, vervolgden we het weekend.

Daar sprak iemand in de kring over een ontdekking van vele jaren daarvoor: 'God is niet ergens ver weg, nee God is in jezelf !'

Deze uitspraak raakte mij diep, overweldigde mij. Ik kreeg het warm, ik gloeide, het brandde in mij, ik beleefde een diepe vreugde. Ik was niet meer dezelfde!

Ineens was ik niet meer moe, er waren geen zorgen, voelde mij niet meer alleen. Ik voelde een verbondenheid met....... mijzelf. Met datgene waar ik naar gezocht had?

Aan het eind van deze twee dagen vertrok ik met en op vleugels naar huis. Mijn man, die gereformeerd was opgevoed, gelovig was, zou dit vast en zeker begrijpen. Hij was toch opgegroeid met God, met de bijbel?

'Ik houd van God!', zei ik bij thuiskomst en zag ogen die mij vol onbegrip aanstaarden.

'De kerk was toch goed zo? Wat was er mis mee?'

Mijn ervaring had een verandering tot stand gebracht, die mij goed had gedaan, tot leven gebracht! Dit zou mijn genezing zijn! Toch!?

Hier moest, wilde ik verder mee.

Het had een herinnering in mij wakker gemaakt.

#leefse

Aleke.