Bevroren tranen!
Afgelopen week was er op "eenvandaag" een item over pesten. Beter gezegd, jongeren die doordat ze gepest werden, zelfmoord hebben gepleegd. Ik spreek liever van zelfdoding, of je leven beëindigen. Verschillende jongeren hebben in een afscheidsbrief, in hun laatste woorden, kenbaar gemaakt, gepest te zijn geweest en dit niet meer aankonden. Zelfdoding was nog de enige uitweg.
Hartverscheurende kreten.
Verslagen ouders achterlatend, die natuurlijk hun verdriet moeten verwerken en waarbij zeker ook schuldgevoelens de kop op zullen steken: "Waarom hebben wij niets gemerkt, nooit iets gevraagd?"
Als gast was psychiater Jan Mokkenstorm aanwezig, directeur van 113online, een meldpunt waar mensen terecht kunnen, wanneer zij zelfdoding overwegen.
Tot mijn verbazing, had deze man nauwelijks begrip voor deze jongeren die gepest zijn en tot deze daad over gaan: "Het is van hen geen bewuste keuze, het is vaak het gevolg van een psychiatrische ziekte, als bijvoorbeeld depressie.
Ja, het is zeker mogelijk, dat meer elementen een rol spelen. Maar dat pesten de aanleiding is, bestreed deze spreker. Voor hem wordt dit als een té gemakkelijk motief gebruikt.
Nergens in dit interview een woord over pesters, zij die in een klas medestanders rond zich nodig hebben, om in hun drang tot pesten, een mede klasgenoot het leven ondraaglijk maken. Zowel de pester als z'n volgelingen genieten van de macht die ze over het slachtoffer hebben. Ik kan het niet anders zien, dan dat dit een fascistoïde levenshouding is.
Degene die gepest wordt, staat meestal alleen, schaamt zich, kan zich niet verweren. Kruipt in zichzelf terug en is eenzaam. Jongeren kunnen om zoveel redenen zich onbegrepen voelen, ze begrijpen zichzelf in die leeftijdsfase vaak niet eens. Als gepest worden een rol speelt in hun leven, dan is dat een moordende situatie. Ouders worden er meestal niet in gekend om hen er niet mee lastig te vallen of ze durven niet (Stel dat mijn ouders me niet geloven of me niet kunnen helpen), dan kan er sprake zijn van een verstarring in de ontwikkeling die traumatisch verloopt.
Pesten komt overal voor, op school, in een buurt, op het werk. Maar het pesten zegt meer van de pesters dan van hen die gepest worden. Want voor sommige mensen bestaat de wereld uit twee groepen, b.v. uit winnaars en verliezers, rijken en armen, sadisten en masochisten enz. Het is een dierlijk aspect, de zwakke dieren worden aan hun lot overgelaten. Het is een aspect dat bij de meeste mensen niet overwonnen wordt, zij vereenzelvigen zich liever met de sterken, met degene die het goed doen in de maatschappij (op welke manier dan ook), dan met degene die het niet redden, de zwakkeren, de "losers". Alles draait toch om: "Wie is de beste, de knapste, de snelste enz.?"
De uitzending ging vooral over pesten op school. Wat geldt voor onderwijzend personeel geldt ook voor de leiders van een land. Het gezag dat zowel een onderwijzer als een wereldleider moet hebben, zou moeten berusten op erkend gezag. Ik zou ze niet graag de kost willen geven binnen het onderwijzend personeel en de leiders in de maatschappij, die hun gezag ontlenen aan machtsmiddelen. Er is een groot verschil of wij als burgers gezag toekennen aan een politieagent op grond van het geweldsmonopolie dat hij heeft, c.q. de gummiknuppel of het werkelijk begrepen hebben dat er in de samenleving orde en naleving van wetten wordt verondersteld.
Pestgedrag hoort op een school erkend en aangepakt te worden. Echter, als ik een gepensioneerde leraar uit zijn tijd hoor vertellen, hoe een leerling naar hem toekwam met de vraag: "Meester, wat moet ik doen? Jongens uit mijn klas willen twee eieren op m'n hoofd stukslaan en dan krijg ik 25 gulden van ze, maar ik denk dat ze dat niet doen, want na het eerste ei, lachen ze me uit en ik kan toch moeilijk vragen om het tweede ei óók op m'n kop stuk te slaan!?" De leraar zei hem, dat hij dit inderdaad niet moest laten gebeuren en vertelde hem dat hij "Nee" moest zeggen", moest weigeren.
Het is toch gebeurd en de leraar sprak er met zijn collega's over, hoe ze deze jongen konden helpen. De reactie van de collega's was. "Ja maar het is toch ook een lulletje?!"
Ofwel begrip hebben voor degene die zo'n jongen pesten, i.p.v. het voor de gepeste jongen op te nemen. De leraar stond alleen en kon niet op zijn collega's rekenen. En ik denk dat onderhuids deze mening veel meer heerst.
Dat was nu juist wat ik bij deze psychiater miste. Niet de pesters worden aangevallen, maar de gepesten kregen een twijfelachtige positie toegekend. Net als dat er bij klokkenluiders wordt gedaan, of zij die met misstanden naar buiten komen.
De mensheid zou "omhoog" moeten groeien, of zoals Albert Schweitzer zei: "Heb EERBIED voor AL het LEVEN".
Er was ooit een psychiater en tevens schrijver Heinar Kipphardt, die een andere kijk op de maatschappij had en waar ik me meer bij thuis voel:
" Een maatschappij, die op grote schaal psychische ellende produceert, moet bestreden worden!"
Leefse!
Aaltje.
