Voor het meisje, was dit een geweldig dorp. Rustig en toch niet te rustig en zeker niet saai.
Er was een kruidenier, waar de stroop met hulp van een grote lepel uit een ton werd geschept en in een daarvoor geschikte pot werd overgegoten, een pot die de klant zelf had meegenomen.
De schoenmaker had er werk, in de werkplaats van de smid kwamen er klanken, waardoor je wist, dat er hard gewerkt werd.
Bij de garage kon je zo naar binnen lopen, ook daar was altijd wel een auto waar aan gesleuteld werd.
De kuiper, met z'n tonnen en vaten, zweette wat af.
De deuren stonden bij al die hard werkende mensen open, je kon altijd naar binnen kijken.
Dan de boer, met z'n vele koeien, waar dat kind zo graag was, kijkend, luisterend naar de vele geluiden, het grazen, het ritmische malen van die enorme kaken, de warmte die van de lijven voelbaar was. Een veilige, vertrouwde sfeer, waar dit meisje ontzag voor had.
De molen, met de naam "de Leeuw", hoorde bij het dorp en bij de graansilo was het vaak een drukte van vrachtwagens die ladingen ophaalden en weg brachten.
Kinderen speelden op straat, tikkertje, knikkeren, touwtje springen, slootje springen. Op 11 november, in het donker, liepen kinderen van deur tot deur met hun uitgeholde suikerbieten, en een kaarsje er in, om dan enthousiast een liedje te zingen in de verwachting, iets lekkers te krijgen.
En ja, dan de kerken, twee waren het er. De witte kerk, een doopsgezinde gemeente. Daar liep het meisje wat schielijk langs, want voor die kerk liep af en toe een man, mager en in het zwart, de dominee, en die zag er niet erg vertrouwenwekkend uit, eerder een beetje eng.
Nee, dan de grote Jacobuskerk, waarvan de toren naast het kerkgebouw stond en waar zij iedere week naar de zondagsschool ging. Niet omdat zij uit een christelijk gezin kwam, maar als levensbeschouwelijke bijdrage in de opvoeding.
Dan waren er twee café's, aan beide uiteinden van het dorp. Daar werden vergaderingen gehouden en kwamen de mannen, moe na hun werk nog even bij elkaar om de o zo nodige stand van zaken in hun dorp te bespreken. Er was altijd wel iets dat de aandacht vroeg, zoals bijvoorbeeld de voetbalvereniging.
Het meisje, hoorde hier in dit dorp, waar ze naast de openbare school woonde, waar haar vader het hoofd van was.
Dat was niet gemakkelijk voor haar, maar dat is een ander verhaal.
Het gelukkigst was ze in dat dorp, wanneer het 's avonds donker was, naar huis liep, maar nog niet thuis was, even in "nergens wonen land" verkeerde en de lichtjes zag in de boerderijen die verspreid in het vlakke land lagen. Op dat tijdstip molken de boeren hun koeien en lag er een vredige sfeer over het dorp.
Nee, ze hoefde geen angst te hebben voor onverwachtse bulderende gevaren in het dorp!!!
Het meisje woonde ongeveer 10 jaar in dit dorp en verhuisde naar een grote stad: Arnhem.
Weg was het dorp, werd een herinnering, waar ze af en toe terugkeerde, maar waar het nooit meer zo was als toen.....!
Weer vele jaren later woonde ze in andere plaatsen en vertrok zelfs uit Nederland.
Het dorp, waar ze heel af en toe nog eens kwam en een wandeling door de Hoofdstraat....."Ja, daar was toen de kruidenier; daar woonde een vriendinnetje; in dat huis heb ik gelogeerd; op dat pad in het land maakte ik huisjes voor slakken; en in dat huis woonde ik!", reacties opriep, werd nog verder weggeborgen in de plek van de ziel, waar herinneringen bewaard worden.
8 Januari!
Het bulderde!!!
De grond schudde !!!
Er werd op het bestaan van 440 bewoners, waaronder kinderen, onverwachts een grote inbreuk gedaan.
Een aardbeving!!!
Voor de zoveelste keer!!!
Opnieuw..... geen veiligheid!!!
Het dorp van toen is een voorbeeld geworden van de teloorgang van het platteland, ten faveure van, volgens sommigen, ondernemingsgewijze productiemethoden en weer anderen spreken van kapitalisme! Kies zelf maar welke van de twee.
Nog anders gezegd, de belangen van de oorspronkelijke bewoners van Groningen zijn volledig ondergeschikt gemaakt aan de belangen van aandeelhouders van de NAM. Dat Nederland blij mocht zijn met de olievondsten, staat in schril contrast met de verantwoordelijkheid naar de bewoners toe.
Het is in feite een grof schandaal!!!
Ik heb groot respect voor de terechte verontwaardiging van deze opstandige Groningers!
Dit meisje was ik zelf en was deze week in gedachten terug in het dorp waar ik geboren ben: ZEERIJP!
Leefse!
Aaltje.
