Hier in Zweden, gaat alles nét even anders, zo ook Moederdag, vandaag dus.
Nu is het mij om het even of het wel of niet zo'n speciale dag is, want uiteindelijk gaat het maar om één ding: consumeren.
Of het nu de verleiding is van de vele restaurants, of de lekkere geurtjes die voor moeders gekocht moeten worden, er moet aan verdiend worden.
Op deze dag gaan mijn gedachten uit naar mijn moeder. Hoe op de vroege ochtend van Moederdag, mijn vader in alle vroegte seringen uit de tuin plukte. Ieder jaar opnieuw en ieder jaar was mijn moeder er blij mee, deed alsof ze verrast was...... dat je dát voor mij hebt gedaan.....dank je wel!
Wij als kinderen zullen wel met een op school gemaakt presentje, tekening, of wat lieve woordjes naar haar toe zijn gestapt, ik weet het niet meer, maar het beeld en de geur van de verse paarsachtige seringen is mij altijd bijgebleven.
Moederdag.....
Vorig jaar heb ik een artikel geschreven over Vaderdag.
Het kwam uit mijn hart en ik was zelf verrast door mijn nieuwe manier van kijken naar de vader, die niet écht een vader voor me is geweest: hij was een leraar, voor vader zijn was hij niet in de wieg gelegd.
Moederdag.....
Over mijn moeder kan ik veel minder vertellen...... misschien omdat zij evenmin als moeder zijnde haar grote levensvervulling heeft gezien.
Misschien ook wel, omdat zij teleurgesteld was..... is dit het nu? Is dit nu HET HUWELIJK?
En misschien ook wel, omdat de verhouding tussen moeder en dochter in heel veel gevallen problematisch is.
Mijn moeder komt nog uit de tijd, dat vrouwen werden voorbereid om te trouwen, kinderen te krijgen en het huishouden draaiende te houden. De spil in huis, de theepot die klaar stond wanneer wij, de kinderen van school kwamen en het eten klaar was, wanneer de hard werkende echtgenoot thuis kwam.
Waar was deze vrouw zelf, wat waren háár wensen, háár stille verlangens, om wat verder te kunnen kijken dan de muren van het huis, de winkel en de buurvrouwen?
Ik denk dat er heel wat stilletjes is geleden, door vrouwen, die zo graag ook zélf een eigen invulling aan hun leven hadden willen en kunnen geven en niet uitsluitend dienend hoefden te zijn.
En toch..... er was stabiliteit in het gezin. Wij als kinderen werden niet met 6 weken in een kinderdagverblijf gestopt, omdat zowel vader als moeder moesten werken om hun hoge levensstandaard te kunnen behouden, de hypotheek af te lossen, regelmatig met vakantie.....enz.
Mijn moeder stierf, toen zij 53 jaar was......
Zij heeft nauwelijks écht geleefd, blij geweest, gelukkig, zich vrij, spontaan, ZICHZELF gevoeld!
Ik denk eerder dat er sprake was van eenzaamheid.
Hoe is dat tegenwoordig?
Zijn er nu moeders, die wél zelf volledig tot hun recht kunnen komen, die nooit twijfelen, of ze óók andere keuzes hadden kunnen maken?
Of zijn alle keuzes weloverwogen gemaakt?
Ik heb aan meisjes, van ongeveer 14 t/m 16 jaar les gegeven, en sprak ook met ze over seksualiteit. Niet altijd eenvoudig, maar er was wel zoveel vertrouwen, dat er vrijuit gepraat en gevraagd kon worden.
Toch zagen deze jonge, bijna vrouwen zijnde, al helemaal voor zich, dat ze zouden trouwen en kinderen krijgen.
Is het nu heel veel anders?
Een paar weken geleden had ik nog eens het boek van Alice Miller in mijn handen: " Het drama van het begaafde kind".
Dit zou verplicht moeten zijn in het onderwijs.
Maar ja, er is al meer dan genoeg, wat o zo belangrijk is om aan het kind mee te geven, via school en ouders.
En toch...... waar kom je zélf vandaan..... ken je je eigen kwaliteiten, tekorten, beweegredenen. Ken je jezelf?
Alice Miller wijst er op, dat deze kinderen de verwachtingen van hun ouders aanvoelen en zich daarnaar gedragen, wat ten koste gaat van hun eigen gevoelens, daar komen ze nooit aan toe, die worden verdrongen. Met grote gevolgen in hun latere leven
Ieder kind zou zich, voordat hij of zij aan een relatie begint, kinderen krijgt, zich hiervan bewust moeten zijn. Want als prille ouders, geef je weer heel veel door, wat bij jezelf verkeerd is gegaan.
Ik had graag, heel graag die kennis willen hebben, voor ik aan een relatie, zoniet gezin was begonnen.
Nietzsche zegt, dat iedereen zich moet afvragen, vóór hij/zij aan het bouwen van een gezin begint: 'Ben ik de juiste persoon om nieuw leven voort te brengen? Zijn wij beiden de geschikte personen?'
Dat vraagt nogal wat van je, in ieder geval zal je kinderwens verder moeten reiken dan emoties en verlangens.
Heel veel kinderen zullen vragen wanneer ze hun ouders horen zeggen, dat de relatie met wie ze een gezin gingen stichten niet de juiste was, dat ze eigenlijk liever hadden willen reizen of studeren of.....
Daarop zullen veel kinderen uitroepen: "Dan hadden wij dus nooit geboren zullen worden, dan zouden we er niet zijn geweest!"
Oei, oei..... ja..... dat is zo......
"Maar nu ben ik wel heel blij dat je er bent!"
Als ik mijn moeder had gevraagd: "Heb je mij/ons als kinderen, gewenst of had je je leven liever een andere invulling gegeven?" Dan was de kans groot geweest, dat ze had gezegd, 'O nee, het was goed zo!' maar heel diep van binnen was er wellicht een stemmetje geweest, dat had gemompeld: "Ben je nu eerlijk tegen jezelf, was dit je grootste wens in jouw leven?'
Dan was ik er dus niet geweest.....
Ik ben "op stapel" gezet, omdat mijn ouders daardoor, als gezin, eerder in aanmerking kwamen voor een huis. Tja......
"Ben ik de juiste persoon om nieuw leven voort te brengen?!"
Overigens, de klimaatproblematiek vraagt ook van ieder mens om na te denken over zijn kinderwens, kunnen we dit nog wel aan?
Maar nooit zal de BEVOLKINGSGROEI genoemd worden, als ook een maatregel, naast vele andere tot het doen ontstaan van een betere leefomgeving op en voor de aarde, ofwel in dit verband: Moeder Aarde.
Toch wens ik alle moeders, en bewuste niet-moeders en alle anderen, waar ook ter wereld, een fijne dag toe!
Leefse!
Aaltje.
