Stock och sten i Småland

Sista dag av februari..... vinter?

Liten sol, 3+ grader och..... grön!

Klimatförändring?

Leva

Aleke.

Van klaaglied naar....

Het eerste hoofdstuk uit mijn manuscript:
Als geloof een gevangenis wordt, dan.....

  1-  Van klaaglied naar....

Het was op!
Ik was op!
De laatste leerlingen verlieten mijn lokaal.
'Dag Juf, tot de volgende week'.
'Daag'.
Eindelijk alleen, eindelijk kon ik mijn tranen laten gaan.
Ik besefte al gauw, dat ik zo niet lang kon blijven zitten en stond op, ruimde mijn tas in en sloot de deur van mijn lokaal af.
Die deur heb ik nooit meer geopend!
Intuïtief voelde ik, 'Dit is de laatste keer'.
Ik melde mij ziek bij de directeur en fietste de mij 
bekende kilometers terug naar huis. 
Ik kwam thuis en ik bleef thuis.
Ziek, de eerste week niet meer naar school, uitrusten
slapen, dan komt het wel goed.

Maar het kwam niet goed. Ik was moe, zó moe.....,
veel vermoeider dan ik had vermoed en ik huilde,ik huilde om niets zo leek het mij toe.
Ik had er niet eens woorden voor. Ik kon niets verdragen, alles deed pijn. Het leven deed pijn. 
Ik trok me terug.
Mijn kinderen waren nog de enigen die mij er toe brachten door te gaan.
Mijn man kon niet begrijpen wat er met me gaande was en hield zich op de vlakte.
Ik luisterde naar Beethoven, Mozart, J.S.Bach, de klassieke zender voor de radio en speelde op mijn piano. Daarmee kon ik me onttrekken aan de dagelijkse drukte om me heen.
Ik fietste uren met mijn jongste zoontje van anderhalf jaar, vóór in het mandje gezeten.
Het beeld van zijn gestreepte jasje en blonde haren, zullen nooit uit mijn herinnering verdwijnen, hij was me zo vertrouwd.

Ik kwam bij de bedrijfsarts, die mij de eerstkomende tijd niet terug wilde laten gaan naar school.
'Tot rust komen' was zijn advies. 'Over vier weken zie ik je weer.'

Zo verliepen de weken. Als een schim verplaatste ik mij door het leven, niet werkelijk beseffend wat er met me gaande was.
Overspannen, burn-out, depressief?
Namen voor gevoelens die bijna niet te benoemen zijn.
Ik praatte nergens over, bleef thuis bij mijn kinderen. Werd mij in het verleden gevraagd: 'Hoe gaat het met je?' was mijn antoord altijd: 'Goed'.
Nu bleef ik bij een dergelijke vraag vaag: 'Het gaat wel'.
Ik kreeg echter óók geen zicht op wat er zich in mij afspeelde. Mijn gevoelens zaten op slot. Ik kwam er niet toe over mijzelf na te denken, had er niet eens woorden voor.

Ik kwam wel wat tot rust, kon me nu meer wijden aan mijn gezin. Geen lessen, geen voorbereidingen.
Twee dagen in de week had ik lesgegeven, naast mijn gezin van drie kinderen en had allerlei activiteiten waar ik mijn tijd mee vulde. Altijd was ik bezig, niets was mij teveel geweest.
Nu was alles weggevallen, de overbelasting was het probleem geweest, zo meende ik.
In totaal had ik negen jaar les gegeven, aan een LHNO/IHNO school, creatieve vorming en gezondheidsleer.
Met heel veel plezier had ik aan meisjes in de puberleeftijd veel kennis overgedragen.
In de loop der tijd had ik er verschillende aktes bijgehaald, waaronder muziek en gaandeweg bestond mijn rooster voornamelijk nog uit muziekonderwijs.
De school was echter een fusie aangegaan. De klassen waren door deze fusie groter geworden en ik ontving op mijn twee werkdagen één-uurs groepen van ongeveer 30 leerlingen.
Terwijl ik het altijd als heel wezenlijk had gevonden, iedere leerling bij naam te kennen en persoonlijk aan te spreken, lukte mij dit niet meer. De school was voor mij een fabriek geworden, een vergaarbak waar kinderen, met ieder een eigen levensverhaal, les kregen, maar die ik niet meer als individuen kon zien en benaderen. Het werkte op mij vervreemdend!
Dit stond mij heel erg tegen en ik had er veel moeite mee, maar stoppen wilde ik evenmin. Deze twee dagen waren MIJN dagen.
Daar was nu een einde aan gekomen, op een gewone doordeweekse dag in november 1985.
IK KON NIET MEER.
Ik had teveel verantwoording genomen en er té vaak alleen voor gestaan.

De bedrijfsarts liet mij praten en regelmatig terugkomen. Hij was mijn enige contact met de buitenwereld.
Tijdens één van mijn bezoeken aan hem, gaf hij mij een boekje over Zen - Boedhisme.
Voelde hij mijn zoeken, mijn verlangen naar.....?
Ja, naar wat?

Ik hoop morgen te vervolgen met hoofdstuk twee.

Leefse

Aleke.

 
 

Wie zit in de kooi en wie is vrij?

Wie zit in de kooi en wie is vrij?

Hij, die zijn leven laat bepalen door dogmatisch geloof of hij die in staat is tot 

ZELFSTANDIG NADENKEN? 

Bij het woord dogma hoort het woord: omdat !

Voorbeeld: omdat je ouders je hebben verteld dat er een God is die naar je omkijkt en je gelooft dit, dan is dat een reden om naar de kerk te gaan.

Een ander voorbeeld: omdat onderwijzers je veel zaken hebben geleerd en je gelooft hen, dan is het waar.

Derde voorbeeld: omdat we een politieman horen te gehoorzamen, denken we dat ze goed werk doen. Oftewel het heeft te maken met autoriteit.

Kort gezegd: Dogma = Omdat!

Weten we precies WAAROM we geloven, WAT we geloven en WIE we geloven?

Sommige gevangenen zijn meer vrij dan vele anderen buiten de gevangenis!

Iets om over na te denken.

leefse

Aleke.

Who lives in the cage and who is free?

Who lives in the cage and who is free?

The one who restricts himself to dogmatic religion,

or.....

The one who is able to Think by himself?!

To the word dogma belongs the word.....because.

Example: because your parents told you that there is a God looking at you and you believed this, has this been a reason to go to the church.

Another example: because the teachers taught you many things and you believed the teachers, was this true.

Third example, because we should obey a policeman,do we think that they do a good job. 

In other words, it has to do with authority.

Also: to the word DOGMA belongs the word BECAUSE.

Do we exactly know WHY we believe and WHAT we believe and WHOM we believe?

Some prisoners are more free than many others outside.

Something to think about!

leefse=keep alive

Aleke.

P.S. English is not my native language, but I use the principle: not HOW I write, but WHAT I write is important. 

 

 

Mother left behind her children

Recently I read an article in a Dutch woman Magazine "Margriet", about a mother who had left behind het husband and children.
Her marriage was not good. She met another man and decided to leave her family, left behind her children and followed the man, who became her husband.
This occurence resulted in a great secret in her life. She learned from her experiences and understood, it's better to keep mum.
Well, how about me?
I learned to make me familiar with the thought: don't judge aslong as you have not been in the same circumstances. 
Besides..... her story showed similarities with mine.
The difference is, that I became a victim of a reprensentative of religion, in a period of my life, in which I was in a mental distress.
In stead of her story, was this man a kind of a criminal.
I write about it in: ALSOF HET GOED WAS, on my blog.
Now back to the article in "Margriet". I want to give some short comments on it:
How many women wonder seriously:
Am I the right person to take the responsibility for new born life?
Isn't it remarkable that you need a diplom for nearly everything, but not for reproduction and education of a child?
Since the 1960' s do we, women, have the freedom of choise for a child, yes or no and also without any purpose, has this, again, resulted in the possibility, to make us responsible.
One step more and they bring us to feelings of guilt.
officially, for the Roman Catholic church, is there no anticonception.
Abortion is the same as commit a sin, etcetera.
And how many young women don't feel the wish/desire of their parents to a grandchild?

Do they teach us, what our real interests are?

It is something to think about, that can help us to prevent, to pass too fast a judgment.

P.S. English is not my native language, but i use the principle:'Not HOW i write, but WHAT I write is important'.

#leefse  = keep alive!

Aleke.

Stock och sten i Småland

Det är inte vår, men.......
Kan det stämmer att skator förbereda sig att bygga en bo?
Sedan någon dager ser jag varje morgon, att två skator flyga i toppen av barrträden.
Även en gång med en kvist i näbben.
Jag gillar denne fåglar. De är nyfiken, jag höre de från stor avstand, alltid finns denne vänner i närheten.
Också hålla de ett öga på mig..... självklart för mat.

Nu tillbaka till min fråga. 
Bygga de så tidig?

Tack för svar.

Leva
Aleke.

From religious abuse to mental freedom.

On my blog, I share my manuscript, written in Dutch, about a great part of my life, in the Netherlands.
The title is (translated): "As if" it was good.

On the cover finds a short description about the content.

It all began with a so called Burnout, with enormous consequences.
Looking back on my life, I searched for love, I got sex and violence from a christian religious leader.   
I became addicted to this man.
After that period, I came in a evangelical fundamentalistic church, for about four years.
Again, I was not an individual, it handled on money and obedience.

About twelve years ago, I met the man, who is now my husband.
All from the start he saw and understood that I had been a victim of religious abuse.
It's all long ago and the reason for my "book" now, is, that I am indignant about the impossibility to deal with religious abuse.
Also I think, it is important that my story will be heard and not to keep mum and others, with a same kind of experiences, can talk about it, give them a platform.
I am convinced that many women have same stories to tell.
Besides, my story can be a warning.
Never give someone this kind of power over you!
 
It is not my purpose, to write this "book" in the English language. But I will share the essence of passages out of it, to explain how it is possible to come in a situation which I had never thought to get in.

At last.....a warning, if you are interested in my blog: 
I left behind all kind of churches, new age ideas, or other religious systems. 
I want to become an independent-thinking woman.

leefse=keep alive.

Aleke.
P.S. English is not my native language, but I use the principle: Not HOW I write, but WHAT I write is important. 

 

Stock och sten i Småland

Vad är det nu?
Metereologen i trädgården fråger sig själv: 
Strejka de i himmelen?

Det är inte vinter, inte heller....... 

Men jag säger..... i alla fall: VÅREN kommer!

leefse=leva!

Aleke.

Staan in winkels

Aletta Jacobs (1854-1929) was de dochter van een Joods gezin, waarvan haar vader arts was.
Als eerste vrouw in Nederland, kreeg zij van Thorbecke in 1871, toestemming medicijnen te studeren. Zij promoveerde en werd daarop huisarts in Amsterdam.
Over het verloop van haar leven wil ik het niet hebben, in bijvoorbeeld Wikipedia staat meer over haar te lezen.
Om kennis met haar te maken, is haar autobiografisch boek: "Herinneringen", zeker de moeite waard.

Ik wil het hebben over een aspect, waar zij als vrouw, bijzondere aandacht aan heeft besteed en wat nu nog steeds aan de orde is, n.l.:
het lange staan van vrouwelijk winkelpersoneel!
Zij ontdekte, dat er op haar spreekuur veel vrouwen kwamen, die in een winkel werkten, lange werkdagen maakten en gynaecologische problemen kregen. Zij concludeerde, dat deze problemen uitsluitend werden veroorzaakt door het langdurig staan.
Door deze werkende vrouwen de mogelijkheid te geven tijdens hun werk regelmatig te kunnen laten zitten, zouden de problemen eenvoudig te verhelpen zijn.
Aletta Jacobs meende, dat zij hierin verandering kon aanbrengen, door gefundeerd met deze kennis naar buiten te komen.
Pas 20 jaar, nadat zij voor de eerste keer officieel op
de problemen van vrouwelijk winkel personeel had gewezen, werd bij de Wet het aanbrengen van zitplaatsen in winkels voorgeschreven. Zij heeft een lange strijd moeten voeren, dit gerealiseerd te zien.

We zijn nu vele jaren verder.
Is er werkelijk iets veranderd?
Het lijkt ALSOF het nu prima in orde is.
Hoe vaak zie ik niet in winkels, dat jonge en/of oudere verkoopsters STAAN?
Zodra ik als klant een warenhuis binnenkom, stáát de vrouwelijke winkelbediende! Zijn ze ergens mee bezig, truitjes vouwen, achter een computer staan, of iets met papieren rommelen!
Regelmatig raak ik in gesprek met het personeel en stel dan ook de vraag, of zij verplicht zijn om te staan. 'Nee', is het antwoord, 'maar mijn werkgever én de klant wil, verwacht dat van ons, dus staan we'.
Ik vertel dan over de eerste vrouwelijke arts in Nederland, Aletta Jacobs, dat zij in haar praktijk heeft ontdekt, dat door het langdurig staan, schade aan de seks organen kan ontstaan.
Staan, afgewisseld met lopen en zitten, is prima, maar uitsluitend staan is voor je lichaam funest.
Iedere keer ervaar ik, dat deze vrouwen zich begrepen, erkend voelen. Maar ja.....

Ik vraag me dan ook af: verwacht ik van personeel, dat zij tijdens hun lange werkdagen, voornamelijk staan? Is het niet aan ons, als klant om hierover anders te gaan denken? Aanmoedigen om te gaan zitten, i.p.v. staan?

Is het niet godgeklaagd, dat 100 jaar ná Aletta Jacobs
er nauwelijks iets veranderd is, terwijl mijn ervaring met zéér veel winkelpersoneel, mij de overtuiging heeft gegeven dat er eindelijk een MENTALITEITSVERANDERING moet komen.
In de afgelopen halve eeuw zijn heel wat taboes ter discussie gesteld, zo gingen mannen achter de kinderwagen lopen, maar blijven vrouwen nog steeds de speelbal van onzinnige regelingen.
Is dit niet écht voer voor feministen, en niét wie er kookt en de afwas doet?

leefse

Aleke.

Moeder verlaat haar kinderen

Kort geleden werd mijn aandacht getrokken door een artikel in de Margriet. 
Het ging over een vrouw die haar kinderen had verlaten, ze had naar  "haar hart" geluisterd en de man gevolgd, die haar begreep en met wie zij verder zou leven.
Dit gebeuren vormde een groot geheim in haar leven. Ervaringen hadden haar geleerd, dat het beter was te zwijgen.
Menigeen zal menen: "Deze vrouw is ontaard, of zo iemand had nooit kinderen moeten krijgen, of........",
vul zelf maar in.
Tja, en wat vind ik?
Ik heb me de gedachte eigen gemaakt: 'Oordeel niet, zolang je zelf niet in dezelfde omstandigheden hebt verkeerd'.
Daarbij.....was mij niet hetzelfde lot beschoren geweest?
Mijn situatie was, dat ik in handen was gevallen van een vertegenwoordiger "des Geloofs" die niet deugde, terwijl ik in geestelijke nood was.
Mijn manuscript: "ALS geloof een gevangenis wordt, dan....." gaat over het hele proces wat daar op volgde.
Bij het verhaal van Margriet wil ik nog een paar kanttekeningen maken.
Hoeveel vrouwen vragen zich in ernst af: 'ben ik wel de geschikte persoon om de verantwoording te dragen voor toekomstig leven'?
Is het niet merkwaardig, dat je voor alles een diploma moet hebben en niet om je voort te planten en op te voeden?
Sinds de jaren 60 van de vorige eeuw hebben wij vrouwen, de vrijheid te kiezen voor een kind ja of nee en tevens wanneer. Ongeweten heeft dit tot gevolg gehad, dat er weer een mogelijkheid bij is gekomen, vrouwen aan te spreken op hun verantwoordelijkheid, of,wat maar één stapje verder af ligt, hun schuldgevoel.
De RK kerk verbiedt officieel nog altijd de anticonceptie. Abortus is een doodzonde, enz. enz.
Hoeveel jonge vrouwen ontkomen aan de kleinkinder wens van hun ouders?
Wordt ons werkelijk geleerd waar onze belangen liggen?
Het is maar een vraag die ons helpt voorkomen om té snel tot een oordeel te komen.

leefse

Aleke.

Aardbevingen in Groningen

3 - Het stilteweekend

Hoofdstuk 3 uit mijn manuscript:
Als geloof een gevangenis wordt, dan.....

3- HET STILTEWEEKEND

Na een paar maanden begon ik weer wat om me heen te kijken. Wat zou me goed doen? Mijn pianolessen vervolgen? Ja!

Een cursus doen?

Maar ging het écht al wat beter met me? Ja, mijn buitenlaagje had zich al weer aangepast, maar van binnen?

Waarom kon ik ineens zo maar huilen? Bleef ik zo moe?

Van een doorzetter was ik een labiele vrouw geworden.

Ik wist het niet en kreeg er geen antwoord op. Ik begreep wel dat ik er nog niet aan toe was terug te keren naar mijn werk en voor iets nieuws was ik nog niet klaar.

In dit proces van zoeken, aftasten, las ik over een weekend in de Achterhoek, waarin het thema 'stilte' centraal zou staan.

Met een kennisje besloot ik daarnaar toe te gaan. Het was eind februari 1986 en was nu drie maanden ziek thuis. Ik zou een heel weekend weg zijn van mijn man en kinderen, geen zorg voor een druk gezin.

In spannende afwachting liet ik het over me heen komen.

Met ongeveer 20 mensen je verdiepen in 'stilte'.

We waren stil, praatten over stilte, met z'n tweeën, in kleine groepjes, in de kring.

In dat weekend maakten we kennis met een dienst van de Quakers. Ik was diep onder de indruk van het besef hoe anders een kerkdienst kan zijn. De dienst verliep in stilte, er was geen predikant of ouderling, ofwel iedereen was gelijk. In die stille dienst gebeurde het, dat iemand ging staan en een woord sprak, dat God hem of haar had ingegeven.

Er werd naar geluisterd en deze persoon ging weer zitten. Tot een ander ging staan, als zij of hij een woord te zeggen had. Ieder was predikant en gemeentelid tegelijk.

Wat een verschil waar ik, komend uit een niet-christelijk, niet-kerkelijk gezin, door mijn huwelijk in terecht was gekomen, de gereformeerde kerk. Koud, dode rituelen en geen vreugde belevend aan de dienst en aan de mede gelovigen. Althans zo gold dat voor mij !

Eén keer in de week naar de kerk en geen verbondenheid ervaren. Er wordt gepreekt over “zie je naaste”, broederschap, maar ik ervoer het niet.

In deze stemming: “zo kan het dus óók en met een diep respect voor het Woord”, vervolgden we het weekend.

Daar sprak iemand in de kring over een ontdekking van vele jaren daarvoor: 'God is niet ergens ver weg, nee God is in jezelf !'

Deze uitspraak raakte mij diep, overweldigde mij. Ik kreeg het warm, ik gloeide, het brandde in mij, ik beleefde een diepe vreugde. Ik was niet meer dezelfde!

Ineens was ik niet meer moe, er waren geen zorgen, voelde mij niet meer alleen. Ik voelde een verbondenheid met....... mijzelf. Met datgene waar ik naar gezocht had?

Aan het eind van deze twee dagen vertrok ik met en op vleugels naar huis. Mijn man, die gereformeerd was opgevoed, gelovig was, zou dit vast en zeker begrijpen. Hij was toch opgegroeid met God, met de bijbel?

'Ik houd van God!', zei ik bij thuiskomst en zag ogen die mij vol onbegrip aanstaarden.

'De kerk was toch goed zo? Wat was er mis mee?'

Mijn ervaring had een verandering tot stand gebracht, die mij goed had gedaan, tot leven gebracht! Dit zou mijn genezing zijn! Toch!?

Hier moest, wilde ik verder mee.

Het had een herinnering in mij wakker gemaakt.

#leefse

Aleke.

                      

Alsof de aarde.....3, 4 en 5

Nog één keer:

Het is tenslotte winter.

Det är ja vinter. 

3- Alsof de aarde in zijn luisteren niet gestoord wordt door onnodige aanwezigheid 

 Som om jorden blir in sin lyssna på, inte störad av onödigt närvaro

4- Alsof de aarde instemt met zijn eigen stilte
Som om jorden instämma i sin egen stillhet

 5- Alsof de aarde kind wil zijn en speelt met zichzelf
Som om jorden vill vara ett barn och leker med sig själv 

Leefse

Aleke.

Alsof de aarde..... 1 en 2

Winter in Zweden.
Vinter i Sverige

Al lopend in het bos komt er een gedicht in mijn gedachten:
Gående i skogen, kommer en dikt i tanken:

1- Alsof er een verstild bruidskleed over de aarde is gelegd.

 Som om en förstillad brudsklädning har lagd över jorden. 

2- Alsof de aarde zichzelf verwonderd over zoveel schoonheid.

Som om jorden undrar sig själv om så mycket skönhet.

Leefse

Aleke

2- Moeder en dochter

Alsof een oude spoorweg een nieuwe bestemming krijgt

Som om en gammel tågväg få en ny öde

Drie kinderen had ik:
Elise het oudste meisje was toen 7 jaar, Vincent bijna 5 en Bas nog geen 2.
Ik hield van ze en houd nog steeds van ze.
Nooit,nooit wilde ik deze kinderen pijn doen.
In de tijd van mijn zwangerschap overleed mijn moeder aan darmkanker, op 53 jarige leeftijd.
Wat heeft zij de laatste maanden van haar leven geleden. Alléén haar pijn hebben moeten doorstaan en vooral haar angsten. Want die zal zij hebben gekend! Slechts één week in die periode heb ik iets meer contact met haar gehad dan ooit daarvoor.
Ik had een week vrij kunnen nemen van school om die tijd bij mijn ouders door te brengen, voor mijn moeder te zorgen.
Na die week haalde mijn man mij op van het station. We waren nog niet bij de voordeur, of ik begon enorm te huilen. 'Waarom huil je?' vroeg mijn man.
In die dagen waren mijn moeder, mijn vader en ik, zonder veel woorden, er voor elkaar geweest, was er verbondenheid.
Maar evenveel was er niét gezegd.
Waar ik jaren later pas over ben gaan nadenken. Wie was deze vrouw, mijn moeder. Was zij gelukkig? 
In haar huwelijk had zij zichzelf weggecijferd. Was dit met volledige instemming gebeurd, of kon zij niet anders?
Zo vaak zie ik nog de verbeten trek om haar mond, een bijna verbeten glimlach.
Nu weet ik dat deze vrouw tekort is gekomen.
Maar zij was wel mijn voorbeeld. Dat betekende, je man dienen, er voor je gezin zijn.
De laatste keer dat ik in het ziekenhuis aan haar bed stond, lag ze daar: boos!
Ze wilde niet dood: 'Waarom ik?'
Haar buik was dik van de kanker, mijn buik begon te groeien van ons eerste kindje.
Ik heb haar er in gekend, maar ze wist dat ze de geboorte niet mee zou maken, haar kleinkind zou ze niet zien.

Ruim 4 maanden later werd ons dochtertje geboren, een prachtig meisje, Elise.
Nu was ík moeder.


Dit is een gedeelte uit hoofdstuk 2.
Wordt vervolgd.

Leefse

Aleke.

Kunst....art.

Mijn manuscript: Als geloof een gevangenis wordt, dan.....

Gisteren de stoute schoenen aangetrokken.....mijn blog geopend.
Vandaag mijn eerste bijdrage.
Deze bijdrage behelst de tekst van de omslag van het door mij geschreven manuscript, met de titel: 

Als geloof een gevangenis wordt, dan.....

 

Een autobiografisch relaas.

Een gezin, vader, moeder en drie jonge kinderen, wonend in een koophuis in een doorsnee nieuwbouwwijk, ergens in Nederland.
Beiden een baan, waarvan de vrouw parttime lesgeeft binnen het voortgezet onderwijs.
Een gezin dat er aan de buitenkant geslaagd uitziet.
Totdat de moeder oververmoeid raakt, lichamelijk en mentaal is uitgeput en hulp zoekt bij een geestelijke van een erkend kerkgenootschap.
Deze zielzorger maakt op een zodanige manier gebruik, misbruik van de verwarring in haar, dat ze vanaf de eerste ontmoeting niet meer zichzelf is en in totale afhankelijkheid vervalt, verslaafd raakt aan deze foute hulpverlener.
Binnen de kortste keren is de moeder geen moeder meer, geen echtgenote, gaat voor jarenlang een geïsoleerd bestaan tegemoet, waarin zij bijna volledig haar identiteit verliest, een "onzichtbare" wordt.
Het boek beschrijft tevens de strijd om zich uit deze wurgende greep los te maken, dank zij minimale hulp en met inzet van de resten van haar oorspronkelijke kracht, daarbij een nieuwe geloofsinhoud vindt, zonder omzien in wrok.
Het boek is een aanklacht tegen dogmatisch geloof en het bestaan van destructieve sekten en gelijkende verhoudingen.
Het dient als waarschuwing voor mensen die een spirituele zoektocht aangaan.
Maar bovenal is het een ode aan de menselijke mogelijkheid om van een min een plus te maken, om vanuit de duisternis in het Licht te komen, om weer vertrouwen in Leven te krijgen, om Lief te hebben.


Stel, u ziet dit boek in een boekwinkel of bibliotheek, heeft het uw interesse?

Regelmatig zal ik passages uit mijn manuscript aan het blog toevertrouwen.
Daarnaast schrijf ik over zaken die mij bezighouden, over gewone dagelijkse wederwaardigheden, over alledaags geluk, over leven.
Ik hoop dat mijn blog een goede metgezel wordt op deze reis
en een ontmoeting met.............
Om met de titel van het boek te spreken, waarmee de Noorse schrijver 
Knut Hamsun in 1920 de Nobelprijs ontving:

                                        Hoe het Groeide

                                                  

        
                                                        Knut Hamsun


Leefse

Aleke.

Daar is die dan....de Eerste !

Goedemiddag

Vanaf nu schrijf ik gebeurtenissen van alledag en overdenkingen van allerlei aard.