2017..... een afscheid.....!!!

De meeste mensen kijken deze dagen terug op het afgelopen jaar.
Zo ook ik.
Eén aspect uit mijn afgelopen jaar wil ik er uitlichten:
Het in laten slapen van onze poes Isabo.
Dit volgende artikel is dan ook het meest bestemd voor hen die iets met dieren hebben.
De Frans-joodse filosoof Emmanuel Levinas schrijft in zijn boek: "Het menselijk gelaat", dat, 'Zodra het aangezicht van je lijdende medemens je niets meer te zeggen heeft, dan ben je niet langer een mens!'
Hier wil ik aan toe voegen, dat dit evenzo geldt voor de lijdende dieren!

Wij hebben 7 jaar lang een prachtige poes gehad. Een beestje, dat helemaal verwaarloosd bij ons kwam. Een Siamese kat (geen ras), dat toen al 12 jaar oud was en met haar ruim 19 jaar, was ze OP!
We hebben van en met haar genoten, het was wederzijds!!!
En wat geeft het verlies van een huisdier verdriet!

Een paar jaar geleden heb ik een "gedicht" geschreven en op deze laatste dag van het jaar wil ik dit hier plaatsen. Op een dag waarop veel huisdieren het moeilijk hebben en.....
Als een afscheid van 2017!


Vele jaren lang
werd ik geplaagd door nare dromen
van katten, monsters waren het, héél groot
haalden naar me uit met hun immense klauwen.

Ik sloot me op, achter dikke deuren
wilde ontsnappen aan hun geweld
Telkens wisten ze mij weer te vinden
er was niet aan te ontkomen, ze gaven nimmer op.

Tot ik begreep, zij willen mij iets zeggen
mij wijzen op..... mijzelf.
Niet in de katten ligt iets "kwaads" besloten,
het is een grote angst, diep in mij.

Ik leerde in mijn ziel te kijken
mijn eenzaamheid te zien.
Lang, veel te lang had ik mijzelf verlaten
misbruikt geweest, me laten onderdrukken.

De katten leerden mij hoe ik kon genezen,
ze zeiden "kijk naar ons, wij doen jou géén pijn.
Leer net als wij, het leven te vertrouwen,
maar lever je nóóit uit, behoud je eigenheid

Wij zijn niet te dresseren, door geen enkele macht,
wij blijven in de kern een onafhankelijk wezen.
houd allereerst van jezelf,
pas dan kun je óók van een ander houden!".

Natuurlijk ging dat niet vanzelf
het vroeg van mij veel strijd,
om net als de soevereine kat,
mijn eigen ik terug te vinden.

De monsters uit mijn dromen
verdwenen gaandeweg,
zij plaagden mij niet langer
in mij ontstond nu rust.

Tot op een zekere nacht
er weer een kat in mijn droom verscheen.
Hij vroeg mij zijn naam te raden
ik noemde er enkele, hij schudde telkens "neen".

Ineens wist ik het ankwoord
en sprak: "Jouw naam is VREUGDE!"
Zijn ogen lichtten op, voelde zich begrepen,
schonk me een glimlach en vertrok.

Weer later in de tijd,
mijn hart inmiddels geopend voor nieuwe liefde,
werd mijn man en mij gevraagd
een poes bij ons in huis te nemen.

Nooit zal ik meer vergeten
hoe deze poes toen bij ons kwam
gehavend, verwaarloosd, ziek en niet meer zo jong
keek zij ons aan met OGEN....!

Wij gingen voor haar zorgen
zij knapte op, werd weer gezond,
zij vroeg ons haar te vertrouwen
en kregen er VREUGDE voor terug!!!

Dit wens ik ieder mens en andere dieren toe:
Laat je authentieke IK, nooit onderdrukken,
word wie je bent!!!
Heb het goed in 2018!

Leefse!

Aaltje.