Eind deze week vertrek ik, (net als de zwaluwen hier inmiddels ook al verdwenen zijn), uit Zweden, voor een lange periode naar o.a. Nederland. Het wordt koud en het is de eerste winter, dat we niet hier willen verblijven, dus.....
In de afgelopen weken heb ik met bloed, zweet en tranen, het zwaluwenfilmpje op youtube gezet, als probeersel. Ik ben geen videotechneut, maar met een beetje hulp, kwam er toch wat uit ;-)
Alhoewel, juist aan dit stukje zit een verhaal vast..... voor wie geïnteresseerd is:
Toen mijn man en ik 11 jaar geleden, bij het huis aankwamen, na wel 40 huizen in die voorgaande jaren bekeken te hebben, en hier en daar niet al te betrouwbare makelaars hadden getroffen, leek dit huis geschikt voor ons, want.....de vleugel kon er in.
We bezochten de alleenstaande dame van 88 jaar en we spraken over haar huis. In de kamer stond een piano en ik vroeg haar: "Speelt u piano?" Zij richtte zich op, "Ja....ik, mijn zoon en mijn kleinzoon, hoezo?" Ik moest me verantwoorden, en zei dat ik ook piano speel. "Laat maar eens horen". Gauw even bladmuziek uit de camper gehaald en om nou meteen Bach, Liszt of Rachmaninov in te zetten, leek me teveel van het goede, dus ik speelde voor deze onbekende dame een stuk van een, voor haar, onbekende Zweedse componist: Torsten Petre, nooit van gehoord. Bekend in Ned. althans jaaaaaren geleden, hier dus niet. Ze vond het prachtig, want ik had me daar toch wel even een componist uit Zweden in het zonnetje gezet en binnen een half uur was haar huis aan ons verkocht. Zonder opbod, ofwel te hoeven bieden met andere gegadigden, zoals veelal gebruikelijk, ze gunde het ons, voor een bedrag, waarvoor je in die tijd een pak weg, (luxe) garage zou kunnen kopen in Ned.
Vier jaar later overleed deze dame en de familie vroeg mij, of ik voor haar begrafenis wilde spelen, in de kerk.
Ik heb, terwijl het helemaal stil was, de kist in het midden, dit stuk, uit de Hoog Romantiek, gespeeld..... voor haar!
Svalorna (Zwaluwen) van de Zweedse componist Torsten Petre (1863-1928)
Nu, weer zoveel jaren verder, gaan we voorlopig hier voor een paar maanden weg. Afstand nemen van het wonen, leven hier en andere mogelijkheden ontdekken, de horizon verbreden, ofwel van horizon verwisselen.
Hoe het verder gaat met schrijven.....ik weet het niet.
Of ik mijn blog ga veranderen, opfrissen......weet ik evenmin.
Me even niet vastleggen!
Ik wens een ieder veel goeds toe en ....houd je oren en ogen wijd open, vergeet niet te lachen en.....wie weet.....tot ziens!
Leefse!
Aaltje.
O ja, dat is waar ook, in een van mijn eerste blogs stelde ik de vraag, waar het goud van de"Dictator" Gaddafi is gebleven. Ik denk dat ik nooit antwoord krijg. Wie weet mag het zeggen!
