Heel wat jaren geleden, zat ik op een veerboot, van Harlingen naar Vlieland..... op 4 mei.
De scheepsmotoren ronkten.....lawaai.
Ineens was het stil..... helemaal stil...... het was 20.00 uur.
Nog nooit heb ik deze twee minuten als zo indrukwekkend ervaren.
Na die twee minuten ging de reis verder, maar toch anders dan het was begonnen.
Het was een stilte, die niet alleen ter nagedachtenis was aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog..... het was een stilte, een moment, die reikte over tijd en ruimte, verleden, heden en toekomst!
Vandaag is het weer 4 Mei.
Hier in Zweden is er geen stilte, er is hier geen oorlog geweest. Maar dat is weer een ander verhaal.
Vandaag zijn mijn gedachten bij een ander mens, een man, die kort na de oorlog, gevraagd, nee bijna gedwongen werd, mee te vechten in Indië, om het koloniale bewind te verdedigen. Vechten tegen de opstandelingen, die, o.l.v. Soekarno, de linkse president, een onafhankelijk Indonesië wilden.
De man die hiervoor opgeroepen werd om mee te gaan, weigerde.
Hij kon het niet, wilde niet, nee, mocht het niet..... van zichzelf!!!
'Nederland is net 5 jaar in oorlog geweest, heeft doden te betreuren, gaan we nu zelf slachtoffers maken in een land, dat VRIJ wil zijn, vrij van het koloniale bewind van de Nederlanders?'
Omdat hij weigerde, "mocht" hij kiezen: in de gevangenis voor onbepaalde tijd, of bij de politie gaan werken.
Beide keuzes stonden hem tegen. Hij wilde LEVEN.....
Hij, die op z'n 16 de, vóór de oorlog al een HBS- B diploma had, koos met grote tegenzin voor de politie en begon als jongste, onderaan de ladder.
Hij heeft er veel vernederingen moeten ondergaan, paste totaal niet in deze wereld..... maar wat moest hij?
Op z'n 45 ste werd hij ziek, kreeg een hartkwaal, waarvan de arts meteen zei..... 'Niets aan te doen'.
Hij paste niet in het systeem.
Toch leefde hij nog ruim 35 jaar verder, teruggetrokken.
Nooit kreeg hij begrip voor zijn keuze van destijds.
Maar.....hij kon niet anders, hij wilde zichzelf in de spiegel kunnen blijven zien.
Vandaag is er een "oproerkraaier", want zo wordt zo iemand genoemd, die zich niet houdt aan de heersende mening: "Wij moeten 2 minuten stil zijn ter nagedachtenis aan de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog".
Ja..... die twee minuten mogen en moeten er zijn!
Maar..... deze Rogier Meijerink voegt er iets aan toe, roept op tot: er is nog een ander verhaal, de Nederlanders hebben tussen 1945-1949, tijdens de zogenaamde "politionele acties" in Indonesië, zélf slachtoffers gemaakt.....150.000.
Daar wil hij met zijn commissie aandacht voor in de vorm van een lawaaiprotest.
Ofwel, het hele Nederlandse volk, een spiegel voorhouden.
De rechter heeft hem dat verboden.
En het grootste deel van de Nederlandse bevolking ondersteunt zijn actie NIET.
Ik zou deze Rogier het volgende willen meegeven:
Er is een oud Joodse gezegde:
" God, geef mij de kracht te veranderen wat ik kan veranderen!
Gij mij de moed te accepteren, wat niét te veranderen is en
geef mij de WIJSHEID, het een van het ander te onderscheiden!"
Denk aan Erwin Lensink, de waxinelichtjeshoudergooier, die ergens, vergeten, in een inrichting opgesloten zit.
En..... hij was NIET gek!!!
De man, die weigerde mee te vechten in Indonesië, leeft niet meer.
Ik heb hem zelfs niet gekend, deze Wim, oudste broer van mijn man, zwager van mij.
Onze levens hebben elkaar gekruisd.
Hij had één troost in zijn leven.... piano spelen.
En dan het liefst Beethoven..... de STRIJDBARE!!!
Vandaag Wim, ter nagedachtenis aan jou en alle andere stille strijders, tegen de stroom in..... ben ik, zijn wij, twee minuten stil.... en daarna...... Beethoven!
Leefse!
Aaltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten