Naar de dokter.....!!!

Deze week ontving ik een enquete formulier van een zorginstantie, waar ik een kortdurend contact mee heb gehad, tijdens mijn bezoek in Nederland.
Dat herinnerde mij meteen aan een aantal jaren geleden, dat ik na het bezoek, met onderzoek bij een specialist, eveneens een enquete formulier had gekregen, met allerlei vragen over hoe ik de behandeling had ervaren, enz.
Ik heb het formulier oningevuld teruggestuurd met begeleidend schrijven, dat ik er vanuit ga, dat ik bij voorbaat vertrouwen kan hebben in de kundigheid van de arts en zodra ik klachten heb, die kenbaar zal maken.
Ook heb ik er bij vermeld, door het niet-invullen van het formulier, hiermee aangeef, geen voorkeuren wil uitspreken en daarmee voeding geef aan de competitiestrijd: hoeveel punten heb jij, hoeveel de ander enz. En wat gebeurt er op de achtergrond met de gegevens? Komen die werkelijk ten goede aan de zorg, ofwel de patiënt?
Alsof er een soort proces van koppensnellen plaats vindt.
De ene arts doet het goed een andere verpleegkundige roept ontevredenheid op, dus.....een lagere beoordeling. Alsof we allemaal rechtertje kunnen gaan spelen.
En daarnaast, de patiënt moet kritisch blijven, en tevens zich kunnen verplaatsen in de wereld waarin zich dit alles afspeelt.

Het is heel wat anders als ik naar een bepaalde webwinkel op zoek ben en van tevoren mij oriënteer of deze een goede beoordeling heeft gekregen. In dat geval ben ik een klant, ik wil een product gaan kopen.
In de zorg, wanneer ik hulp nodig heb,  wil ik behandeld worden als patiënt, ben ik een (kortdurend) lijdende.
In de zorg hoor je echter steeds meer over "klant" zijn. Psychologen die therapie aanbieden, spreken je aan als klant en ziekenhuizen worden geleid door managers, die winstpercentages voor ogen hebben, of besparingen.
En in dat kader past, naar mijn idee, een enqueteformulier: "Hoe bevalt het bij uw arts?".

Ik weet ook wel, er gaat heel wat mis in de gezondheidszorg, zoals missers bij operaties. En haal dan als patiënt maar eens je recht.
Iedereen heeft bij zichzelf, bij zijn vrienden, familie, wel een voorbeeld waarbij het contact tussen arts en patiënt in meerdere of mindere mate niet optimaal was, zoniet met ernstige gevolgen.

Mijn man heeft altijd al een langzaam kloppend hart gehad. Hartonderzoek wees niets ernstigs uit.
Tot hij ongeveer 12 jaar geleden ineens klachten kreeg. Hij kwam bij een onbekende inval huisarts terecht, die hem terstond door verwees naar een hartspecialist. Zonder nader onderzoek was er meteen één conclusie: een pacemaker.
Mijn man weigerde: 'Ho, wacht even, mijn hart werkt altijd al langzamer, er moet iets anders aan de hand zijn. Het werd een harde machtsstrijd, al liggend op een brancard.
'Nou, als u dan niet wilt luisteren, moet u het zelf maar weten, maar ik zeg u één ding, het kan zo zijn, dat u 's avonds gaat slapen en 's morgens dood wakker wordt!'.
'Wat zegt u dokter, is dat een bedreiging soms?'
'Handelt u zo, omdat ik weiger uw product te kopen?
En daarbij dokter, ik ben niet verzekerd!' (Het was net in de tijd, dat er de overgang was van het ene naar het andere ziektekosten verzekeringssysteem).
'Dan hebt u een probleem'.
'Nee dokter, u hebt een probleem'.

Het was twee dagen voor ons huwelijk.
Tja, dat moesten we dan maar uitstellen, was de reactie van de arts. Trouwen, ach.......
De cardioloog vertrok en daar zaten we dan.

Nu kwam de co- assistent binnen. Hij keek naar de monitor waar mijn man op aangesloten was en mompelde zachtjes en toch hoorbaar, 'Uw hart laat niets opmerkelijks zien, alles is goed!' Hij begon vragen te stellen, waaronder of mijn man in de laatste weken door een teek gebeten was.
Ja, dat was zo. Tijdens een lang verblijf in Zweden, was dat gebeurt, maar bij navraag in een apotheek kreeg hij te horen, dat, zolang er geen verschijnselen waren hij niet ongerust hoefde te zijn. Tja......
Er was de eerste weken niets te voelen en te zien en toch......
De co-assistent handelde meteen, u krijgt een maand lang antibiotica!
In zeldzame gevallen kan een tekenbeet hartproblemen geven.

Had mijn man voetstoots de pacemaker geaccepteerd, dan was de tekenbeet niet ter sprake gekomen, maar die had wel zijn vernietigende werking gedaan, met de dood tot gevolg. Daarna zou er gesproken worden van: 'een onbegrepen patiënt'.

Een paar jaar later heeft een andere cardioloog alsnog geprobeerd, hem aan een pacemaker te krijgen, ondanks dat er geen afwijkingen waren te zien.
Maar een dogmatische arts lijkt alleen naar wat hij wil zien en kijkt niet naar het totaal en naar de individuele patiënt, die ook zijn verhaal heeft en zijn verleden.
Mijn man heeft een krachtig, getraind lichaam en zijn hart, ook een spier, heeft zich aan zijn lichaam aangepast, ofwel " de functie vormt het orgaan".
Maar wat een strijd en wat een onbegrip, als je "NEE" zegt.
Want verkocht moet er worden!

Binnenkort komt op dit verhaal nog een vervolg, n.a.v. de Zembla journalist Ton van der Ham en het UMC.
Maar, voor nu:

Leefse!

Aaltje.