Gisteren opnieuw naar nog een uitzending gekeken, via BVN, naar de "De Verenigde Staten van Eva". Ooit heb ik zelf een lange reis door een aantal staten gemaakt. Indrukwekkend! Brede, rustige wegen, dwars door vlakten, bergen. De ruimte en het licht is iets, wat me altijd is bijgebleven.
Ook heb ik er verschillende gesprekken gehad met jonge mensen, zoals over politiek. Ik herinner me nog, dat door hen gezegd werd, dat ze nooit echt discussieerden, diep op politieke issues ingingen, aan de oppervlakte bleven en zich daar ook van bewust waren.
Ik weet nog, hoe we ook een keer naar de kerk gingen, waar we bij de ingang met een handdruk welkom werden geheten en de dienst een en al blijdschap was. Zingen, zingen en zingen. De preek was bijna van ondergeschikt belang. Het ging vooral om, het bij elkaar zijn te vieren.
Herinneringen die even weer naar boven kwamen bij het zien van deze documentaire.
In de eerste aflevering kwamen een aantal zwarte mannen aan het woord. (Waarom heb ik toch zo'n moeite met het woord "zwart"?). "Neger" mag je niet meer zeggen, maar het woord zwart, in die betekenis, krijg ik nauwelijks uit mijn mond. Is het, alsof de tegenstelling tussen zij zijn zwart en wij zijn wit hiermee nog meer benadrukt wordt?!
Deze donkere mannen in een kapperszaak, vertelden hoe ze nog steeds heel tevreden zijn met Obama, 'Hij blijft één van ons', maar tegelijkertijd hun jongeren leren, hoe ze zich op straat moeten gedragen om niet op te vallen voor de politie en als schietschijf te dienen.
De documentaire begon met de "inwijding" van immigranten die Amerikaanse staatsburger wilden worden. Deze plechtigheid gebeurde in het openbaar, met het nazeggen van de woorden van de "voorganger", zoals, dat ze nooit een vreemde vorst zullen volgen, Amerika zullen dienen en dit alles in de naam van God. Naderhand kwamen de tranen en ik zag overgelukkige mensen, die vol trots "Ja" hadden gezegd tegen hun nieuwe thuisland, en nu eindelijk Amerikaan zijn. Tja! Het lijkt wel religie!
Met een schok realiseerde ik me, dat dit inderdaad erg veel lijkt op het plechtige, en feestelijke "aannemingsritueel", onder leiding van eveneens een voorganger, in de kerk, waar ik een aantal jaren deel van had uitgemaakt. Een type kerk trouwens, die was overgewaaid uit ditzelfde Amerika.
Ik heb o.a. over deze jaren een boek geschreven: Als geloof een gevangenis wordt, dan.....
Het ligt achter me, maar de strijd om er van los te komen, het ontgiften van allerlei denkbeelden, wanen, verbintenissen, die er via gebed en andere rituelen op mij zijn toegepast. Maar..... door de kerkleden, alsook destijds door mij, wordt er geloofd in God, dat het hier in deze ene kerk goed is, enzovoorts.
Ook de nieuwe bewoners van de VS, spreken een belofte uit en zij geloven er in. Vanaf dat moment hebben zij één doel: Amerika, het Beloofde Land, dienen. Het land, waar iedereen gelukkig is, of kan zijn, waar vrijheid de enige norm is, vooral die van het ondernemen. Volg en aanbid geen andere God, eeeehhhh, geen andere vorst, d.w.z. geen ander koningshuis, waarvoor je zo nodig je leven geeft, uitsluitend Amerika, (dat ook van je vraagt, je leven te geven). Net als in die kerk, je belijdt, belooft, dat je maar één God dient, die ene God van die speciale christelijke kerk en geen aanbidding van welke andere God, geloof of kerk dan ook. Twijfels? Weg ermee, dat is een teken van ongeloof. Geloven, gehoorzamen en betalen zul je. Als je de regels volgt en luistert naar de voorganger, zal het je goed gaan! Je zet je ik opzij, je dient God. Ofwel anders gezegd, je dient de Amerikaanse "belangen". D.w.z. de Amerikaanse opvatting van vrijheid en democratie.
De verkiezingsbijeenkomsten van Clinton en Trump, doen mij ook al denken aan kerkdiensten. Zij bieden het uitzicht op het "Beloofde Land", als je tenminste hen volgt!
Nu even terug naar de vrijheid en democratie. Deze twee begrippen dienen ook als vlag die de lading dekt, toen de Amerikaanse buitenlandse politiek ging aansturen op regime-change in Tunesië, Egypte, Libië en nu al jaren in Syrië. De bewoners van deze landen zijn nu vast vééééél gelukkiger dan pakweg, 6, 7, 8, jaar geleden!!! Zij leven nu toch in dat "Beloofde Land"?!
De gevolgen van de Arabische lente, ofwel het incorporeren van de Amerikaanse vrijheid en democratie, heeft de vluchtelingenstroom op gang gebracht, die tot het opnieuw heeft doen ontstaan van fascistische tendensen. Maar we mogen blij zijn, dat Amerika "ons" bevrijd heeft van Adolf Hitler, omdat deze er niet in geslaagd was, het communisme te laten verdwijnen. Dat moest nog even duren.
De tweede aflevering van de documentaire gaf een beeld van hoe m.n. het Republikeinse deel van de bevolking denkt. In zoverre ze de definitie van denken kennen, want:
Definitie 1: Denken is het verband zien tussen verschillende delen kennis.
Definitie 2: Het denken stelt het handelen ter discussie.
Uit de tweede uitzending blijkt, dat het wapenbezit een voorwaarde lijkt te zijn om zich veilig te voelen. Ik schaam me bijna, als ik, als vrouw zijnde, zie, dat vrouwen willen leren schieten, om zich daarmee veiliger thuis en op straat te voelen. (Tegenover mannen???) Datgene wat in Europa aan rechtvaardigheid is bevochten en in wetgeving is geïnstitutionaliseerd, zal door geen enkele Amerikaanse regering als doel worden nagestreefd. Sinds de val van de Berlijnse muur, streefde de VS naar wereldheerschappij. En daar dient ook Europa zich aan te onderwerpen.
Het "Beloofde Land"???
Leefse!
Aaltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten